Het is weer zo ver!
Het is weer zover! We gaan weer naar Romagne-sous-Montfaucon en zoals altijd rijden we weer ’s nachts. Ik ga niet weer beginnen om te vertellen hoe laat we vertrekken en hoeveel koffie we drinken. We gaan op weg. Iedereen is in het busje geladen, dus rijden maar. Herman en René rijden om beurten, we kunnen dus goed doorrijden. Uiteraard stoppen we een aantal keer onderweg om even de benen te strekken of voor een sanitaire stop.
We stoppen ook weer op de parkeerplaats “Aire de Salazine” voorbij Namen, waar we vorig jaar met pech hebben gestaan. Op de plek waar we vorig jaar met de bus stonden staat nu een enorme trailer met busjes, waarop ik lachend zeg “Ze hebben al rekening gehouden met onze komst”. De grappen over dat voorval gaan weer over de tong, waarop Herman begint te mopperen “doe dit nou niet, dit is de goden verzoeken” Uiteraard wordt hier hartelijk om gelachen.
We gaan weer verder het busje snort weer heerlijk. De oogleden worden wel zwaar dus even een klein slaapje, tenminste dat dacht ik, het werd een beetje dommelen. De oude mannen krijgen het steeds zwaarder om ’s nachts te rijden maar ja dat schoolreisjes gevoel is toch wel heel leuk. Hoe ouder hoe gekker, het is heel belangrijk dat je dat kind in je niet kwijt raakt. Toen ik weer bij bewustzijn kwam waren we al bij de Franse grens bij Bouillon. Ook daar een sanitaire stop.
We rijden verder richting Sedan. We willen daar een Duits monument gaan bekijken. Het is de eerste bezichtiging van onze trip naar Frankrijk. René, onze scout, heeft hier al eerder een bezoek aan gebracht en vindt dat wij het monument moeten gaan zien.
Monument Allemand du cimetière Saint-Charles
“Monument Allemand du cimetière Saint-Charles”
Het tweede plein van links van de begraafplaats Saint-Charles wordt gedomineerd door een monument van oude inspiratie. Het werd in 1915 door de Duitsers in beton gebouwd en bracht vervolgens hulde aan de Duitse soldaten die rondom begraven waren, in een gereserveerde omheining, gerangschikt in terrassen. Met zijn transparantie-effecten gekoppeld aan de kolommen en zijingangen, roept het monument een deur naar de hemel op voor de zielen van helden. De formele verwantschap met de Brandenburger Tor, gebouwd in 1791 in Berlijn, verdient ook te worden onderstreept. Buiten zijn de enige elementen van figuurversiering de gestileerde vruchten die de zijpilaren bekronen. Binnen, aan het plafond, zijn er twee ijzeren kruisen en, in het midden, het Pour le Mérite-kruis.
Het hoofdgestel draagt een poëtische tekst van Joseph von Lauff:
“Vechtend voor de keizer en voor het rijk, nam God de aardse zon van ons. Nu, bevrijd van alle aardse dingen, verlicht zijn eeuwig licht ons. Heilig zij deze plek, die je hebt ingewijd door bloedige slachtoffers. Driemaal heilig voor ons door het offer van dank”.
De lichamen van de soldaten werden in de jaren 1920 naar de begraafplaats Noyers-Pont-Maugis verplaatst en de omringende muur werd in 1937 vernietigd. Het oorlogsmonument is daarom vandaag de dag de enige getuige van deze Duitse necropolis; het is ook een van de belangrijkste herdenkingsmonumenten die tijdens de Eerste Wereldoorlog door het Duitse leger in bezet gebied zijn gebouwd.
Het Duitse monument is een van de 139 graf- en gedenkplaatsen van de Grote Oorlog (Westfront) waarvoor een aanvraag voor opname op de Wereld erfgoedlijst naar UNESCO is gestuurd.
Na een eeuw van verwaarlozing, waarin het sterk verslechterde, werd het monument in 2017-2018 gerestaureerd door de stad Sedan dankzij Franse (overheid- en lokale autoriteiten) en Duitse (federale) openbare fondsen en een abonnement van de Heritage Foundation.
Historische presentatiebalies zijn ter plaatse beschikbaar in het Frans, Duits en Engels.
We zijn onder de indruk van het grootste Duitse W.O.1 monument in Frankrijk en besluiten om richting Stenay te rijden om daar boodschappen te doen voor het weekend.
Stenay
Stenay is een plaats in Noord-Frankrijk, in Lotharingen, departement Meuse, aan de Maas, aan de rand van de Ardennen.
De plaats is ontstaan in de Romeinse tijd, rond 50 v.Chr. Het vroegmiddeleeuwse stadscentrum is goed bewaard gebleven. De stad is echter vooral bekend door enkele theorieën rondom de heilige Dagobert II die in de stad begraven ligt.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleef de Duitse kroonprins Wilhelm van Pruisen van september 1914 tot februari 1918 in Stenay, in het kasteel van de familie Verdier dat hij ingericht had als hoofdkwartier voor het leger waarvan hij bevelvoerder was.
Op 11 november 1918 is Stenay de laatste stad die door de geallieerden bevrijd werd voor het ingaan van de wapenstilstand. Hoewel reeds bekend was dat het staakt-het-vuren zou ingaan vanaf 11 uur die dag, werd de aanval toch nog ingezet door de 89e infanteriedivisie van het Amerikaanse leger. Hierbij vielen aan Amerikaanse zijde 365 slachtoffers waaronder een 60 tal doden voornamelijk door het Duitse artillerievuur. De bevelvoerende Generaal Wright gaf als reden voor de aanval dat zijn troepen die al lang verstoken waren van degelijk sanitair, dat in Stenay wel voorhanden zou zijn, zich niet behoorlijk zouden kunnen wassen indien Stenay in Duitse handen was gebleven na de wapenstilstand.
Inmiddels klaar met het doen van de boodschappen rijden we richting Dun-sur-Meuse. Het dorp werd tijdens de Eerste Wereldoorlog zwaar verwoest, zoals trouwens de hele streek rond Verdun.
Dun-sur-Meuse
De slag bij Verdun was een van de bloedigste veldslagen van de Eerste Wereldoorlog. Eind februari 1916 probeerden de Duitsers het Westelijk front te doorbreken en pas in december 1916 gaven ze hun pogingen op. De gevechten kostten het leven aan 270 000 Duitsers en Fransen. Er waren ongeveer 492 000 gewonden. Weinig veldslagen spreken zo tot de verbeelding als die van Verdun en de Somme, beide in hetzelfde jaar.
We rijden over de Pershing Memorial Bridge in het dorp Dun-sur-Meuse over de Maas, aangelegd ter nagedachtenis aan John Pershing en de 5e U.S. Divisie. De brug ligt aan de rue de l’Ile in het centrum van de stad. Generaal Pershing karakteriseerde de oversteek van de Maas hier op 4 en 5 november 1918 als een van de meest briljante militaire heldendaden van de Amerikaanse troepen tijdens de oorlog. De Vereniging van de Vijfde Divisie financierde de verbouwing van de brug tot een gedenkteken, ingewijd op 4 juli 1931. De brug werd in 1918 en opnieuw in 1945 verwoest en beide keren financierde de Vereniging van de Vijfde Divisie de renovatie.
De brug bevat aan elke kant een bronzen plaquette, één in het Frans en één in het Engels.
We gaan nu op weg naar Romagne-sous-Montfaucon om onze boodschappen en bagage in ons verblijf “La Gabrielle” op te bergen. We worden weer hartelijk ontvangen met koffie en koek door Beatrice en Roland, de eigenaren van “La Gabrielle”. We ruimen de bagage en boodschappen op en gaan dan weer op pad.
Duitse oorlogsbegraafplaats Liny-devant-Dun
Op weg naar een Duitse begraafplaats. Op de Duitse oorlogsbegraafplaats Liny-devant-Dun zijn 449 Duitse oorlogsgraven uit de Eerste Wereldoorlog. De begraafplaats ligt net buiten het dorp op een schitterende plek.
De dag begint alweer aardig op te geraken en we besluiten terug te gaan naar Romagne. We komen langs de Amerikaanse begraafplaats en besluiten om het laatste stuk naar La Gabrielle te gaan lopen. We zijn hier een jaar niet geweest en dan is het altijd weer heel indrukwekkend om al die kruizen te aanschouwen.
Herman rijdt met het busje door naar La Gabrielle om daar alvast het een en ander voor te bereiden voor de komst van de twee broers Rob en Kees. Ze nemen weer de bekende rijsttafel mee van Poesaka-Malacca uit Den Haag, die we de eerste avond weer gaan verslinden, en daar hebben we totaal geen moeite mee. Ook de sterke verhalen komen weer los en er wordt veel gelachen. Al is het maar om het oude merk “Ossengal zeep” Iedereen weet waar dat voor gebruikt wordt. Ik ga maar niet in op de details.
La Gabrielle
Dag 2
Na een goede nachtrust staan de heren weer fris en fruitig op. Er wordt eerst toilet gemaakt voordat we gaan ontbijten. De bakker is inmiddels ook gearriveerd met de bekende “pain du stocks” vertaling “baguette”. Onze swedish kok Rene staat alweer klaar met muts om onze eieren met bacon te cremeren.
Hij heeft even gepiekerd of we wel genoeg eieren hebben ingekocht en of hij voor Herman een struisvogelei zou klaar maken. Maar we hebben van alles genoeg ingekocht tot spijt van Herman die zou wel zo’n ei weg stoppen in zijn holle kies. Na het ontbijt moet de rotzooi nog even opgeruimd en afgewassen worden en dat is toch altijd weer een dingetje.
Voor we weg gaan moeten we eerst nog wat bewegingsoefeningen doen om de spieren soepel te maken en om de stoelgang even opgang te brengen na die enorme rijsttafel van gisteren. We moeten zo meteen best een stukje rijden en dan wil je niet onderweg moeten Ossengallen.
Na alle toestanden gaan we eindelijk op weg naar Longuyon om daar weer volgens onze scout Rene een mooi aangelegde Duitse begraafplaats te bezoeken. Na een klein uurtje rijden komen we aan in Longuyon en hij heeft niets te veel gezegd.
Duitse begraafplaats Longuyon
De Duitse begraafplaats ligt tegen een heuvel aan en is trapsgewijs aangelegd. Met onderaan de burgerbegraafplaats “Pere Lachaise”in het klein. Op de Duitse oorlogsbegraafplaats Longuyon zijn 1752 Duitse oorlogsgraven uit de Eerste Wereldoorlog. Ook rusten hier in totaal 134 Franse soldaten in twee massagraven.
Inmiddels gaat de tijd weer snel voorbij! We hebben voor de middag een afspraak met “Sébastien ” ik heb met hem afgesproken, hij gaat ons een rondleiding geven in fort de Regret gelegen bij het dorpje Regret.
Fort Regret
Fort de Regret is nog steeds in bezit van het Franse leger en ligt daarom ook op militaire grondgebied en is het verboden om het fort te betreden. Sébastien vormt met een groep vrijwilligers een team die het fort onderhoudt met goedkeuring van het leger.
Het omhoog takelen van de hefkoepel, contragewicht van 3500 kilo
Bouwtijd
1875 – 1879
Gemoderniseerd 1905 – 1908
Bemanning:
1914 – 237 manschappen
1916 – 202 manschappen
1917 – 80 manschappen
Bewapening:
6 revolverkanonnen, 6 x 12’ kanonnen, 2 x Galopin hefkoepels met ieder 2 7,5 cm kanonnen en voorzien van een uitkijkkoepel, 2 hefkoepels voor
machinegeweren ieder voorzien van twee uitkijkkoepels, 1 Bourges kazemat met twee 7,5 cm kanonnen
1940 – 1944
Fort Regret werd op 15 juni 1940 door het 2e bataljon van het 529e Infanterie Regiment zonder strijd bezet.
Het is niet bekend of het fort op enigerlei wijze door het Duitse leger is gebruikt.
Een gerestaureerde machinegeweerkoepel bij Fort Regret
Leden van de CSA SDP- vereniging hebben bijna drie jaar lang goed voor Fort Regret gezorgd en zijn erin geslaagd een van de vier “tourelle” machinegeweertoren van het gebouw te restaureren. Een machinegeweertoren die tientallen jaren vast geroest was.
Na een geweldige rondleiding van “Sébastien ” is de dag al weer aardig aan zijn eind gekomen en we besluiten om terug te gaan richting Romagne-sous-Montfaucon. We rijden nog even langs het museum van Jean Paul “Romagne 14-18” om bij hem een biertje te drinken en nog even een praatje te maken.
Jean Paul “Romagne 14-18”
Inmiddels krijgen de boys ook wel weer trek in wat te eten dus gaan we terug naar La Gabrielle om daar de door Rob uit Wateringen meegenomen Roti klaar te maken van Surinaamse toko met de naam Toko Sarin .
Als afsluiting van de dag heeft René nog een verrassing en er komt een geheimzinnige doos op tafel.
Wat een mooie afsluiter van een schitterende dag
Dag 3
De ochtend begint mooi het zonnetje schijnt al weer heerlijk en de temperatuur is al weer voelbaar aan het stijgen. De bakker komt ook het erf weer opscheuren met zijn bekende pain du stocks.
Rene staat al weer in de keuken de bacon te bakken, de geur doet je watertanden. De gebakken eieren vliegen ook over de tafel en we laten het ons smaken. Ik heb inmiddels een enorme kan koffie gezet en de heren laten zich het zwarte goud welgevallen.
Oeps René verkeerde muts.
Tijdens het ontbijt maken we plannen voor de dag. Eerst gaan we naar Dun-sur –Meuse. We rijden daar de heuvel op naar de kerk Dame de Bonne Garde. Gebouwd in de 14e eeuw. Dit prachtige monument kijkt uit over de vallei van de Maas.
Dun-sur –Meuse Dame de Bonne Garde
We gaan nu op weg naar ouvrage de La Ferté. We gaan er op goed geluk naar toe want je moet van te voren een afspraak maken om met een gids het fort te bekijken. We rijden het parkeerplaatsje op en er staat maar één auto. Rob gaat naar binnen om te vragen of we vandaag een rondleiding kunnen krijgen. We hebben geluk we kunnen met een Engels sprekende gids naar binnen.
Ouvrage de La Ferté
De ouvrage de La Ferté of Villy-La Ferté was het enige grotere vestingwerk van de Maginotlinie dat tijdens de Slag om Frankrijk direct werd aangevallen door Duitse troepen. Het fort was onderdeel van de Versterkte Sector van Montmédy.
Het bevindt zich op het grondgebied van de gemeenten La Ferté-sur-Chiers en Villy, vlak bij de Belgische grens, aan het einde van het hoofddeel van de linie, dat de grens met Duitsland moest verdedigen. Verder naar het westen liggen de Ardennen, die door het Franse leger als ondoordringbaar voor grote hoeveelheden troepen, met name tanks, beschouwd werden. Het grootste deel van het Duitse leger brak echter toch door in dit gebied en hierbij kwam de ouvrage de La Ferté op de oostelijke flank te liggen, waarna werd besloten dat het neutraliseren van het fort noodzakelijk was.
Op 15 mei 1940 kwamen de Duitsers aan bij het plaatsje Villy-La-Ferté, een sector die werd verdedigd door de 3e division d’infanterie coloniale (de 3de koloniale infanteriedivisie). De Duitsers omsingelden het fort en de 104 soldaten en 3 officieren waren afgesloten van de rest van de eenheid, met uitzondering van telefoon en radioverkeer.
Op 18 mei werd Blok I van het fort zwaar onder vuur genomen, en na middernacht kwam ook Blok II onder zwaar vuur te liggen. De bevelhebber luitenant Bourguignon, uit het naburige Montmédy, vroeg toestemming om een uitbraakpoging te mogen doen, wat werd geweigerd. Het laatste contact vond plaats op 19 mei om 5:30, waarna de soldaten in het fort omkwamen bij explosies, door verstikking en zuurstofgebrek.
In juni 1940 begroeven de Duitsers de slachtoffers en in 1945 werden slechts 90 Franse slachtoffers aangetroffen, de graven van de overige 17, onder wie luitenant Bourguignon, werden niet gevonden. Op 13 juni 1973 werden met behulp van getuigenissen van een Duitse onderofficier de vermisten gevonden, die waren begraven achter Blok II. Ze werden herbegraven bij de andere slachtoffers op de Nécropole nationale de Villy-La Ferté die op zo’n 100 meter van het fort was aangelegd.
Beide zijn te bereiken vanaf de weg tussen La Ferté-sur-Chiers en Villy. Het fort is dagelijks van half mei tot half november toegankelijk voor bezichtiging
De heren beginnen al weer aardig trek te krijgen en we besluiten om naar Saint Walfroy te gaan om daar met een schitterend uitzicht te gaan lunchen.
Ermitage de Walfroy
Het Ermitage de Walfroy is een pelgrimsoord dat op een 350 meter hoge heuvel ligt in Margut (departement Ardennes, regio Champagne-Ardennes), genoemd naar de 6e-eeuwse diaken en pilaarheilige Sint Walfroy, die in deze streek het christendom bracht.
Rond het jaar 565 vestigde Deacon Walfroy, een zeldzame westerse stylietmonnik, zich op de top van de berg die tegenwoordig zijn naam draagt.
Zijn doel was om de heidense volkeren van de Treveri, die de godin Arduinna aanbaden, tot het christendom te bekeren.
Zo werd Saint-Walfroy een bedevaartsoord en werd er een kerk gebouwd.
Volledig verwoest in 1944, werd het herbouwd in 1957 op de fundamenten van het oude gebouw uit de XNUMXe eeuw (achtste eeuw van de gewone jaartelling).
We ontdekken glas-in-loodramen van Pierre Gaudin, mozaïekmaker, meesterglasmaker uit een uitzonderlijk geslacht.
En naar goed gebruik steek ik een kaarsje aan voor onze ontvallen familieleden.
Na genoten te hebben van de Ermitage de Walfroy gaan we geheel bekeerd naar de plaats Luzy Saint Martin.
Luzy Saint Martin
Op de heuvelrug aldaar bevindt zich een groot Duits monument, opgericht in 1914, enkele grafstenen, en verderop de vrij bekende begraafplaats gebouwd rond een boom, waar zich enkele massagraven bevinden.
Het grote monument is opgericht in 1914, toen de kroonprins zijn hoofdkwartier al in Stenay had. Herdacht worden de hevige gevechten om het dorp en de Maasovergang tussen 26 en 28 augustus 1914.
De lijken van zowel de Franse als de Duitse soldaten werden begraven in enkele massagraven. De lichamen zijn inmiddels weggehaald en begraven in Brieulles; de monumenten zijn er nog (oorspronkelijk bevonden zich in Luzy ook nog drie andere Franse en Duitse begraafplaatsen, maar deze zijn compleet geruimd).
De plek is vanuit het dorp aangegeven met bordjes, en de weg erheen is geasfalteerd. Bij het grote monument bevinden zich ook nog wat bankjes, vanwaar men het prachtige uitzicht over Luzy en de omgeving kan bekijken.
De dag gaat alweer aardig naar het einde, dus we besluiten om bij JP nog een biertje te gaan drinken en afscheid te nemen. We gaan morgen weer richting huis. Het lange weekend is weer omgevlogen.
We gaan vanavond uit eten bij de pizzeria La Sicilia in Dun sur Meuse.
Tot onze verbazing zien we deze pizza automaat. In drie minuten een kant en klare pizza. zal dat te eten zijn? We proberen het maar niet.
We hebben heerlijk gegeten en gaan weer terug naar La Gabrielle om daar de avond af te sluiten met een heerlijk drankje en duiken dan ons bed in. We moeten de volgende ochtend al om 6 uur op om naar een brocante te gaan. De heren denken dan dat alle mooie en goede spullen er dan nog liggen.
Weltrusten.
brocante Les Islettes
Dag 4
We staan vroeg op en pakken onze tassen in. Het plan is om voor het ontbijt naar Les Islettes te rijden om daar de brocante te bezoeken. We rijden richting Varennes en na Varennes ja hoor ROUTE BARRÉE weg afgesloten.
Dat wordt dan een halfuur omrijden om bij de brocante te komen. Betekend dus ook voor de terugweg. Na wat Ossegalzeepjes nemen we ons tijd verlies.
Bij de brocante aangekomen is het er al lekker druk, die Fransen zijn allemaal vroeg uit de veren gekropen. Wat de te koop aangeboden spullen betreft, tja het meer en deel willen ze hier nog niet bij het grofvuil meenemen.
En de spullen die wel interessant zijn daar vragen ze een godsvermogen voor.
De magen beginnen al weer te knorren we zijn nog nuchter (wel goed voor onze bloedsuikerspiegel) Dus op naar La Gabrielle. Na een lekkere bak koffie en een heerlijk ontbijt vertrekken we weer naar huis.
Tot volgend jaar.
