Uitstel van executie
Tijdens deze negen dagen brachten de Fransen hun 2 extra divisies in stelling. Koortsachtig werkten zij aan de laatste noodzakelijke voorbereidingen voor de verdediging en aan het aanvoeren van extra versterkingen. Zonder dat de Fransen zich bewust waren van de aanvankelijke Duitse aanvalsdatum was het uitstel voor hen een geschenk uit de hemel. Later zouden diverse gezaghebbende historici stellen dat de opschorting van de aanval de belangrijkste reden is voor het mislukken van het Duitse offensief. Het uitstel leverde de Fransen kostbare tijdwinst op, het zou de redding zijn geweest van Verdun en daardoor het lot van Frankrijk hebben bepaald.
De grote beschieting
Twaalfhonderdéénenvijftig Duitse vuurmonden en een groot aantal mijnenwerpers stonden klaar om hun dodelijke inhoud uit te braken over een terrein van nog geen 15 kilometer breed en 4 kilometer diep. Voor de eerste zes dagen van de aanval had de artillerie de beschikking over 1.234.000.granaten en voor de daarop volgende 12 dagen kon men gebruik maken van ongeveer een zelfde aantal. Het eerste schot afkomstig van 380mm scheepsgeschut op landaffuit, miste zijn doel een strategisch belangrijke brug over de Maas, totaal. Het kwam
Ruim negen uur zou het daarop volgend trommelvuur aanhouden. Franse vliegers, die probeerden de Duitse kanonnen in kaart te brengen,
zagen één grote grijze wolk waaronder de vuurmonden in staccato flikkerden. Naarmate de beschieting vorderde gingen de eerste Franse linies steeds meer op een maanlandschap lijken. Om 17.00 uur kregen de Duitse infanteristen hun aanvalscommando. In kleine gevechtseenheden moesten zij het kapot geschoten vijandelijk gebied gaan verkennen en doorgeven waar zich nog eventuele verzetshaarden bevonden. Deze zouden dan op 22 februari, tijdens de volgende beschieting, geëlimineerd kunnen worden. De soldaten werd verzekerd dat het slechts een avondwandeling zou worden, enig menselijk leven zou eigenlijk niet meer mogelijk zijn.
De eerste gevechtslinies werden inderdaad zonder veel tegenstand ingenomen. De stellingen waren helemaal verdwenen, slechts weinig herinnerde aan wat eens een loopgravenlinie was. Maar naarmate de Duitsers verder doordrongen in vijandelijk gebied bleek, tot grote ontsteltenis, dat de granaatregen minder effectief was geweest dan aanvankelijk was aangenomen.