Van 4 tot 5 september 1916 raasde een brand, waarvan de oorsprong tot op heden onbekend is, door de tunnel die van Tavannes naar Souville loopt. Beschermd tegen vijandelijke artillerie woonden en werkten daar veel soldaten, onder erbarmelijke omstandigheden, in de communicatiepost, de hulppost, in het munitie- en goederendepot.
De vlammen verspreidden zich zeer snel door de opslagplaatsen. De explosies en de rook zijn zodanig dat evacuatie onmogelijk is. Veel soldaten komen om het leven door verstikking. Na een week van brand waren er ruim 500 slachtoffers, onder wie medisch en paramedisch personeel van de 73rd Infantry Division (DI). De slachtoffers zijn begraven op de nationale begraafplaats van Dugny-sur-Meuse.
Drie dagen lang kon niemand naar binnen. Toen de brand zich vervolgens naar het midden terugtrok, kon men langzamerhand tussen het puin vooruitkomen … Vandaag dringt men door tot de luchtinlaat in het midden. Veel arme drommels hebben daardoor willen vluchten. Ze zijn verstikt door de gassen die bij de brand vrijkwamen en hun opeengestapelde, verstrengelde lichamen vormen onontwarbare kluwens.
Onder de verminkte lichamen herkende men dat van mijn vriend M.. . Hij zei mij op een avond droevig: “Je moet hier niet te veel rondlopen als je niet toegetakeld wilt worden”. Men heeft hem herkend aan zijn twee identiteitsplaatjes om zijn hals. Van zijn lichaam vond men alleen maar een verbrand hoopje terug zo groot als dat van een kind van een jaar. Men heeft dit brok steenkool naar fort Belrupt gebracht, men heeft het in een doodskist gelegd en op het kerkhofje begraven.
De plechtigheid in de kerk, de begrafenis bij dageraad, al die figuren die vol medelijden rond het graf stonden, dit alles bracht herinneringen aan tijden van vrede bij ons naar boven. Hoe kort hij ook was, deze pijnlijke ceremonie verplichtte de aanwezigen hun gedachten te richten op de gruwelijkheid van een dergelijke ramp. En allen herinnerden zich de dagen en nachten die zij in gezelschap van enkele van deze doden in de tunnel des doods hadden doorgebracht.
De grote brand van Tavannes zal geen ander blijk van openbaar medeleven hebben gekend dan de enkele zinnen die onze kolonel in het bijzijn van twintig man bij het graf van onze kameraad uitsprak. Dat zal alles zijn. Ongelukkigen zullen levend verbrand zijn als in een oven, uiteengereten door granaten in een onderaards gewelf en hun kreten van pijn zullen gesmoord blijven onder het onophoudelijk donderend lawaai van Verdun.
Récits et Réflexions dun Combattant
Uittreksel uit “Récits et Réflexions dun Combattant”
Door Louis Hourticq (Hachette en Co. uitgeverij)
For the whole story of the Tavannes tunnel click here!
