Toen de oorlog uitbrak, was Buffet nog student. Hij werd opgeroepen in april 1915 en werd in september van hetzelfde jaar aspirant. Léon Buffet werd in oktober 1896 in de Côte d’Or geboren en had voor zijn oproep een heel ander lot in gedachten. De kleine Léon werd na de dood van zijn moeder naar een weeshuis gestuurd en voltooide een schitterend schooljaar, waardoor hij zich kon inschrijven in het Collège. Zijn toekomst lijkt voorbestemd: hij wordt leraar! De oorlog maakt een einde aan deze zoete droom.
Hij werd ingelijfd bij het 142e RI en arriveerde eind mei 1916 aan het front bij Verdun. Samen met de andere leden van zijn compagnie zit Aspirant Buffet vast in Fort de Vaux wanneer het beleg op 2 juni begint.
Drie dagen later, in de vroege ochtenduren, leidt Buffet een kleine groep. Iedereen heeft maar één gedachte: ga het fort uit. Onder dekking van de duisternis steken ze de greppel over en lopen angstig weg. Ze moeten helemaal stil zijn, want de Duitsers houden met hun mitrailleurs de wacht op de top van het fort. Ondanks de hindernissen weet de groep ongemerkt de vestingwerken te verlaten. Degenen die hen volgen, worden vermoord door kogelregens. Buffet komt aan bij het Fort de Tavannes.
Daar brengt hij aan zijn superieuren verslag uit over de dramatische situatie in Vaux, dat al drie dagen belegerd en aangevallen wordt.
En vooral, de dorst, de dorst die aan je trekt, die je gek maakt…
Het garnizoen, onder bevel van Raynal, is aan het einde van zijn Latijn en vraagt om hulp… Er wordt een bevrijdende tegenaanval beloofd, maar de belegerden moeten van tevoren worden gewaarschuwd om het offensief te ondersteunen. Buffet stemt ermee in om terug te keren naar deze hel om zijn kameraden te informeren.
De volgende nacht draait hij zich om en springt van granaattrechter naar granaattrechter over het terrein, waarbij de met granaten uitgehouwen contouren even verschijnen in het licht van fakkels en explosies. Een paar ontploffingen klonken om hem heen, waardoor de aarde in beroering werd gebracht en in zware rook werd gehuld. Plots verschijnt er een donkere, vertrouwde massa voor hem: het Fort de Vaux. Maar hoe moest hij door zijn kameraden herkend worden?
Hij vestigt de aandacht op zich met korte, gedempte kreten, en de belegerden openen de barricade van aarden zakken van een zak breed. Een korporaal verschijnt, trekt de officiers cadet naar binnen en de verdedigers van het fort roepen verbaasd als ze hem herkennen: “Buffet is terug!”
Met gevaar voor eigen leven wist Léon Buffet het belegerde fort te verlaten en weer binnen te komen. Uit plichtsbesef, maar ook uit loyaliteit aan zijn kameraden, had hij dit grote risico genomen …
Aan hun zijde was hij getuige van de overgave van het fort de volgende dag nadat de Franse tegenaanval was mislukt. Hij deelde ook zijn gevangenschap met hen, aangezien zijn garnizoen tot het einde van de oorlog werd vastgehouden.
Nadat hij uit deze hel was gekomen, trouwde hij in 1919 en werd uiteindelijk leraar wiskunde in Perpignan en Narbonne. Tot aan zijn dood was hij een actief lid van verschillende veteranenverenigingen, waaronder Ceux de Verdun en vooral de Vereniging van Verdedigers van Fort Vaux. Hij werd benoemd tot Chevalier van het Legioen van Eer, maar weigerde in 1966 officier te worden omdat andere mannen die moediger waren dan hij meer verdienden om geëerd te worden.
Interessant is het verhaal van aspirant Léon Buffet, die op 4 juni 1916 het zwaar bevochten Fort de Vaux wist te verlaten om zich bij de staf te melden in de Tavannes tunnel om namens commandant Raynal te berichten over de situatie in het fort. Omdat voor een geplande tegenaanval de hulp van de mannen in het fort nodig was, ging Buffet terug naar het fort om hen hiervan in te lichten (dat Buffet er in geslaagd was heelhuids van en naar het fort te gaan is haast een wonder). De tegenaanval mislukte, en zoals bekend viel het fort enkele dagen later, maar Buffet zijn verhaal is een bekend hoofdstuk in de gebeurtenissen rondom Fort de Vaux. Interessant om hem zijn eigen verhaal te zien doen – bovenop het fort, 50 jaar later. ( kijk vanaf 14.55)
Léon Buffet overleed op 10 oktober 1966 in Perpignan, waar hij werd begraven.
DE NAAM VAN DE ENE IS ONLOSMAKELIJK VERBONDEN MET HET FORT VAN VAUX, DIE VAN DE ANDERE IS VERBONDEN MET DE VERDEDIGING VAN HET FORT DE SOUVILLE .
Hoewel ze elk de heldhaftige actie van de ander kenden, hadden ze elkaar nog nooit ontmoet.
IN 1963 KWAM LÉON BUFFET UIT PERPIGNAN OM HET CONGRES VAN “KAMERADEN IN DE STRIJD” IN CREON BIJ TE WONEN, IN GIRONDE .
De organisatoren van de Zuid-West Sectie van “Kameraden in Strijd” organiseerden op zaterdag 25 juni 1963 om 18.00 uur:
Bij Kléber Dupuy, geïmmobiliseerd op zijn bed, de ontmoeting van de twee mannen.
Het is dus 47 jaar na de slag om Verdun dat deze twee “Helden” elkaar ontmoeten, om hun herinneringen aan de tijd op te roepen waar zeshonderdduizend doden hun leven hebben opgeofferd ter verdediging van hun vaderland in deze strijd.
Beiden leefden niet lang na deze ontroerende ontmoeting:
Léon Buffet overleed op 3 oktober 1966 in Perpignan op 70-jarige leeftijd en ligt begraven op de begraafplaats Saint Martin in Perpignan.
Kléber Dupuy stierf in Talence op 16 oktober I966 en ligt begraven in de grafkelder van zijn familie in La Teste de Buch.
Deze bijeenkomst werd natuurlijk gefotografeerd, en je kunt op de foto die deze regels illustreert de emotie zien die werd gevoeld is die van deze twee protagonisten van de Slag om VERDUN…..Kléber Dupuy’s gebalde hand, zijn blik weerspiegelt een
intense emotie, en de blik van Léon Buffet die over zijn kameraad leunt en grote genegenheid uitdrukt.