Hoofdstuk 7. Van bewegingsoorlog naar patstelling.
Na de bewegingsoorlog en de race naar de Noordzeekust verandert het westelijk front in een stellingenoorlog. Vanaf de herfst van 1914 begint men zich in te graven. In aanvang graaft elke soldaat een individuele schuttersput die later allemaal onderling met elkaar verbonden worden. Van Nieuwpoort aan de Belgische kust tot aan de Zwitserse grens ontstond op die manier een loopgravenstelsel dat zich over meer dan 700 km uitstrekte. Het zijn de Duitsers die als eerste hun loopgravenstelsels zullen uitbouwen.
De Duitse loopgraven waren niet alleen diep maar ze werden ook afgewerkt met stoeptegels, beton en steen. De ondergrondse schuilplaatsen die verbonden zijn met de loopgraven werden bovendien zo geriefelijk mogelijk ingericht en beschikten zelfs over elektrisch licht. Ook bovengronds voerden ze omvangrijke verdedigingswerken uit.
Ze ontwikkelden op termijn een diepteverdediging waardoor bij een vijandelijke aanval probleemloos terrein kon opgegeven worden om het nadien terug te veroveren. De moorddadige effectiviteit van dit systeem zal duidelijk worden aan de Somme in 1916 en bij Chemin des Dames in 1917.*76
Bronnen :
- *76 Audoin-Rouzeau, S. (2013). “Les tranchées”. In: Audoin-Rouzeau, S. & Becker, J.-J. (eds.). Encyclopédie de La Grande Guerre. 1914-1918. Édition du Centenaire. Paris, Édition Bayard, pp. 235-241. ; Miquel, P. (2002). Mourir à Verdun. Paris, Éditions Tallandier, p. 108.