Reisverslag 2018 De honderdjarige herdenking
Reisverslag 2018 De honderdjarige herdenking

Reisverslag 2018 De honderdjarige herdenking

Reisverslag 2018 De honderdjarige herdenking.

In de nacht van 8 november gaan we weer richting Romagne sous Montfaucon om daar de honderdjarige herdenking van het einde van de eerste wereldoorlog mee te maken. In de vroege ochtend van 9 november  rijden we om 6 uur al het erf op van La Gabrielle. Roland heeft voor ons de deur van het appartement open gelaten zodat hij niet in alle vroegte zijn bed voor ons uit moet . Het is die morgen behoorlijk koud en vochtig ook in ons appartement. René onze huis pyromaan gaat dan ook gelijk aan de gang met de houtkachel en binnen no time brand er een heerlijk vuurtje en het wordt langzaam behaaglijk binnen. Na het uitpakken van onze bagage en met een kop heerlijke koffie maken we een plan de campagne voor de dag.

Ouvrage de la Falouse

We besluiten om een bezoek te brengen aan ouvrage de la Falouse.

Het ouvrage de la Falouse werd als laatste verdedigingswerk in de fortengordel rond Verdun in 1903 gebouwd en is als dusdanig één van de modernste bouwwerken. Het beschikt onder ander over airconditioning in de zomer en een verwarming (hete lucht) in de winter.

Het schootsveld van het (nog steeds aanwezige) 75mm kanon bestreek enerzijds de Maas en anderzijds het Fort Dugny.

Het bouwwerk is tijdens de Eerste Wereldoorlog intact gebleven. Tot 1979 werd het nog door het Franse leger gebruikt en dan openbaar verkocht. Eerst kwam het in handen van enkele particulieren die het voor het grote publiek toegankelijk wilden stellen. Dit ging mede door onderlinge geschillen niet door.

Het werd dan door één van de eigenaars als schaap – en geitenstal gebruikt.

Het kwam opnieuw te koop te staan en in de staat waarin het zich bevond gekocht door een 5-tal mensen uit de streek. Eén van hen is Frédéric Radet die bij veel mensen bekend zal zijn door zijn boek “La face cachée”. Hun bedoeling is het ouvrage zoveel mogelijk  in de originele staat terug te brengen, uit te rusten met het nodige meubilair en mannequins (uit hars) en voor het publiek open te stellen.

Het ouvrage beschikt nog steeds over de machinegeweerkoepel, observatiekoepel en de beweegbare koepel voor de “soisante-quinze”. Ook de originele loop van het kanon bevindt zich nog ter plaatse.

La Gabrielle

Na ons bezoek aan Ouvrage de la Falouse rijden we terug naar Verdun om daar de boodschappen voor het weekeind in te kopen. Rob en Kees komen rond een uur of vijf. Zij nemen voor de avond weer de heerlijke Indische Bogor mee vanuit Den Haag.

We besluiten om terug te rijden naar La Gabrielle om daar onze lunch te nuttigen. We rijden door een prachtig herfst landschap en genieten van de vele kleuren die de natuur ten toon spreid.

We besluiten om de rest van de middag rust te nemen. De oude fossielen trekken het niet meer om een nacht over te slaan, je zou denken doe dat dan ook niet meer! Maar ja het blijft voor ons toch dat oude schoolreisjes gevoel.

Het is inmiddels half vijf geworden, we horen een auto het erf oprijden. En ja het zijn Rob en Kees en een mooie dame een kleindochter van Beatrice die zij een lift hebben gegeven. Ze komt een weekje logeren bij haar oma. We helpen met het uitladen van hun spullen en natuurlijk de inmiddels befaamde Bogor. We gaan heerlijk in een inmiddels verwarmt kippenhok aan de tafel zitten en de eerste moppen en nog meer sch.….t geluiden vliegen weer over de tafel.

Inmiddels begint iedereen wel trek te krijgen in de rijsttafel Bogor!! Dussss Opwarmen die hap!

Dag 2

Het is zaterdag ochtend acht uur ik word brak wakker. Is ook niet zo gek na zo’n lange dag en het drank misbruik. Ik kijk naar buiten en daar word ik ook niet vrolijk van, het regent flink. Ik begin maar aan mijn ochtend ritueel wassen en scheren. Inmiddels zijn de andere ook wakker en we maken ons klaar om bij Roland te gaan ontbijten.

Fort Vaux

Aan de ontbijttafel bespreken we wat we gaan doen. De bossen in gaan met dit weer heeft geen zin. We besluiten om naar Fort Vaux te gaan, de laatste keer dat we daar in zijn geweest is al weer zo’n 12 jaar geleden en het lijkt me leuk om wat filmpjes van het fort te maken.

In 1881 begonnen de Fransen aan de bouw van fort Vaux dat in 1912 gevecht gereed was. Vanaf het begin van de Slag bij Verdun werd het fort regelmatig door de Duitse vuurmonden beschoten. De granaten veroorzaakten scheuren in de twee watertanks en de verbindingslijnen met de buitenwereld werden verbroken. Door middel van lichtsignalen en postduiven onderhield commandant Raynal moeizaam contact met de andere vestingwerken in de regio.
 
Vanaf 31 mei 1916 kwam fort Vaux onder constant Duits granaatvuur te liggen waarna de Duitse infanterie op 2 juni aanviel. De Duitsers lieten strijdgas het fort instromen en gingen hun tegenstanders met handgranaten en vlammenwerpers te lijf. Meter na meter wisten ze dieper in het fort te komen. Tot 7 juni boden de Franse dapper verzet waarna ze zich, gedwongen door watergebrek, met verschroeide kelen overgaven.
Her fort was oorspronkelijk bedoeld voor een garnizoen van 250 man maar op het moment dat Raynal zich overgaf aan de Duitsers stond hij aan het hoofd van 670 militairen bestaande uit de bezetting van het bastion, zieken, soldaten die hun eenheid kwijt waren en groepjes mannen die hier een schuilplaats vonden. Door de scheuren in de tanks was de watervoorziening van het overbezette fort Vaux zwaar onder druk komen te staan. Vanaf 4 juni was er in het hele fort geen druppel water meer te bekennen.
Op 2 november 1916 namen Franse troepen het door de Duitsers verlaten fort van Vaux weer in.
De catacomben van fort Vaux doen denken aan die van fort Douaumont. Er zijn wat andere dingen te zien zoals een kazemat van Bourges met twee 75mm kanonnen en een reconstructie van de ziekenboeg maar de sfeer komt sterk overeen. Een bezoek is zeker aanbevelenswaardig maar als u, om wat voor reden dan ook, een keuze moet maken uit het bezoeken van fort Vaux of het bezoeken van fort Douaumont dan zou uw keus eigenlijk op het laatst genoemde fort moeten vallen.

Batterie du tunnel

We komen weer buiten en het regent nog steeds. Onze magen geven aan dat ze wel wat te eten willen hebben. Dus we besluiten om ergens een plekje op te zoeken waar we droog onze stokbroodjes kunnen eten. We rijden weg bij fort Vaux en gaan richting Batterie du tunnel en besluiten om daar binnen onze magen te vullen.

Het Ossuaire

Voldaan gaan we weer verder richting het Ossuaire, er zou daar een herdenking plaats vinden.

Het Ossuaire “knekelhuis”
Een groot gedeelte van de soldaten die stierven op het strijdtoneel rond Verdun vielen zonder met de vijand oog in oog te hebben gestaan. De granaat was verantwoordelijk voor de dood van het merendeel van de gesneuvelden. De aard van deze doodsoorzaak bracht met zich mee dat veel lijken zo gruwelijk verminkt waren dat identificatie niet meer mogelijk was . Nadat de vijandelijkheden beëindigd waren stond men dan ook voor de vraag wat te doen met het enorme aantal menselijke resten die zich nog op de slagvelden bevonden.
Het aantal gevallenen was op sommige plekken zo groot dat als alle doden weer zouden opstaan het terrein te klein zou zijn! In1919 werd een grote houten barak opgetrokken waar de overledenen een voorlopige rustplaats kregen . De niet geïdentificeerde dode lichamen en lichaamsdelen werden hier in grote kisten opgeborgen, gesorteerd naar gelang de sector waar ze gevonden waren. De toenmalige bisschop van Verdun, Ginisty, spande zich er enorm voor in de dode soldaten een waardiger onderkomen te geven.
Uit binnen en buitenland bracht hij gelden bijeen en op 22 augustus 1920 kon maarschalk Pètain de eerste steen leggen van het huidige gedenkteken. Het zou het grootste knekelhuis ter wereld worden. In1932 was het monument klaar en waren alle stoffelijke resten overgebracht. Aanvankelijk was het de bedoeling er alleen gesneuvelde Franse soldaten in onder te brengen maar dit bleek onmogelijk. Veel van de lijken waren dusdanig verminkt dat het niet mogelijk was te bepalen of het een gedode Duitser of Fransman betrof. Het bleek zelfs niet mogelijk precies aan te geven hoeveel onbekend gebleven militairen in de gewelven ondergebracht zijn. Berekeningen op basis van de ingenomen ruimte geven echter aan dat in het ossuarium van Douaumont minimaal 130.000 strijders rusten.

Het is inmiddels weer tijd om terug te rijden naar La Gabrielle en onder het genot van een drankje vliegt de avond weer voorbij.

Dag 3

De wekker loopt weer af het is half acht. Het is vandaag 11 november de dag van het einde van de eerste wereldoorlog. Het is vandaag een bijzondere dag het is vandaag precies honderdjaar geleden dat die vreselijke oorlog eindigde. We kleden ons aan om bij Beatrice te ontbijten. Na het ontbijt gaan we immers kijken naar de herdenking in Romagne sous Montfaucon en de grote Amerikaanse begraafplaats. De weersvoorspelling voor vandaag is beter dan gisteren dus met een beetje geluk houden we het vandaag droog.

Herdenking in Romagne sous Montfaucon en de grote Amerikaanse begraafplaats

Op weg naar Montfaucon constateren wij dat we teleurgesteld zijn wat betreft de herdenking. De herdenking op de Amerikaanse begraafplaats  viel tegen omdat de mensen die buiten de kapel stonden niets meekregen van wat er zich binnen afspeelde. Ze hadden op zijn minst geluidsapparatuur kunnen gebruiken zodat de vele Amerikanen en andere nationaliteiten  die buiten stonden ook wat van het verhaal wat binnen werd verteld mee hadden gekregen. Het was meer een onder onsje  daar in die kapel. “Jammer”

Montfaucon

We gaan nu op weg naar Montfaucon om daar de herdenking bij te wonen. Bij het monument aan gekomen is het verdacht stil. Het is inmiddels duidelijk dat hier geen herdenking zal plaats vinden. Toch besluiten we om de grote Dorische zuil maar te beklimmen en de strijd met de 234 treden aan te gaan. Als we boven zijn aan gekomen blijkt de herdenking in het dorp Montfaucon inmiddels te zijn begonnen.

Het plaatsje Montfaucon-d’Argonne (departement Meuse) was gebouwd op een heuvel die 280 meter boven zeeniveau ligt. Het was al bekend vanaf de 6e eeuw na Christus toen er een klooster van de Orde der Benedictijnen werd gesticht. Het dorpje was voornamelijk agrarisch. Vele veldslagen hadden het dorpje al getekend, een veldslag tegen Noormannen rond 880, tijdens de Honderdjarige Oorlog en in de 16e en 17e eeuw.
Het dorpje viel tijdens de Eerste Wereldoorlog al snel in Duitse handen. Van het dorpje zelf bleef weinig over, van de kerk en het klooster die boven op de heuvel lagen ook niet. Van de resten van de gebouwen bouwden de Duitsers diverse observatiebunkers.

Op 26 en 27 september 1918, de eerste twee dagen van het Meuse-Argonne-offensief, werd de heuvel aangevallen door de 37ste en 79ste Amerikaanse divisie en bijna 200 tanks. Na zware gevechten wisten de Amerikanen de heuvel (Hill 336) op de Duitsers te veroveren. Het offensief zou doorgaan tot het eind van de oorlog en wordt door velen gezien als één van de redenen van het einde van de oorlog. Om de overwinning van het offensief te vieren werd besloten een monument op te richten op de plek waar de eerste overwinning werd geboekt: de heuvel van Montfaucon.
De architect van het monument was John Russel Pope uit New York. De ruim 54 meter hoge toren is gemaakt van graniet in de vorm van een Dorische zuil. Bovenop staat een beeld dat de vrijheid symboliseert. De top van de toren is te bereiken door een 234 treden tellende trap te beklimmen. Vanuit de toren is het grootste gedeelte van het slagveld zichtbaar. Op heldere dagen kan men zo ver zien als het Ossuaire van Douaumont. Op de muren aan de voet van het monument zijn de namen van de divisies gegraveerd die aan de slag deelnamen. Het monument werd in 1933 voltooid en op 1 augustus 1937 officieel geopend door de Franse president Albert Lebrun.
Inmiddels is het dorpje Montfaucon-d’Argonne weer bewoond. Weliswaar niet meer op de top van de heuvel maar nu aan de voet.

Duitse begraafplaats Nantillois

We besluiten  op weg naar La Gablielle ook nog langs de Duitse begraafplaats Nantillois te gaan. Hier zijn we niet eerder geweest, wel vaak langs gereden DUSSSS.

We rijden nu richting La Gabrielle om daar wat te gaan eten en te kijken wat we de rest van de middag gaan doen. We besluiten om het verwoeste dorp Louvemont-Côte-du-Poivre te gaan bezoeken.

Louvemont-Côte-du-Poivre werd tot “village mort pour la France”

Louvemont-Côte-du-Poivre is een gemeente zonder inwoners in het Franse departement Meuse . De oppervlakte bedraagt 8,25 km².
Louvemont-Côte-du-Poivre is een van de negen Franse dorpen die zijn verwoest tijdens de Eerste Wereldoorlog en die nooit herbouwd zijn. Louvemont-Côte-du-Poivre werd tot “village mort pour la France” verklaard en ingericht als gedenkplaats. Tegenwoordig wordt de gemeente bestuurd door een raad van drie personen die is aangesteld door de prefect van het departement Meuse.

Romagne 14-18

We gaan een bezoek brengen aan Jean Paul ik heb met hem afgesproken dat we vanavond bij hem komen eten. Dus op naar Romagne sous Montfaucon.

Helaas zit de dag er weer op. We gaan terug naar La Gabrielle om daar de dag verder af te sluiten en om na te babbelen.

Dag 4

Om half acht loopt de wekker weer af. We zijn er allemaal vroeg bij vandaag. We gaan vandaag weer richting huis. Na het ontbijt pakken we de auto weer in en nemen afscheid van Beatrice en we moeten beloven volgend jaar weer terug te keren.

Nederlandse grens het plaatsje Eijsden

Op de terugweg doen we net over de Nederlandse grens het plaatsje Eijsden aan. Hier kwam de Duitse Kaiser in 1918 Nederland Binnen.

In 1918 was Eijsden even wereldnieuws toen op zondag 10 en maandag 11 november de afgetreden en gevluchte Duitse Keizer Wilhelm II in afwachting van zijn asielaanvraag juist hier wachtte op een besluit van de Nederlandse regering.
Het positieve besluit werd pas laat in de avond van 10 november aan hem kenbaar gemaakt. Het moet een hele opluchting voor hem zijn geweest toen de
hof trein op 11 november omstreeks 9.15 uur Eijsden kon verlaten richting Utrecht.

Tot volgend jaar!!!