Le camp de Represailles bij Flabas.

Op het informatiebord staat in het Duits en Frans welke wreedheden zich hier hebben plaatsgevonden. Een groep jonge, Duitse brandweerlieden uit de gemeente Limburg Weillburg, Hessen, heeft op 18 juli 2001 dit informatiebord geplaatst.
Op 21 december 1916 vormt het bos tot aan de frontlijn bij het zuidelijker gelegen dorpje, Samogneux, langs de Maas, een onderdeel van de Duitse linies. In diezelfde periode houdt het Franse “Grand Quartier General” Duitse krijgsgevangenen vast in kampen, die binnen een zone van 30 km van de frontlijn liggen, dus onder vuurbereik van kanonnen. Om hier een einde aan te maken stelt de “Oberste Heeres Leitung” op 21 december een ultimatum op. Via de dan nog neutrale Amerikaanse ambassadeur eist de “Oberste Heeres Leitung”, dat het “Grand Quartier General” de krijgsgevangenenkampen terugtrekt naar een gebied, dat verder achter het slagveld ligt. In afwachting van de tegemoetkoming aan deze eis, richt de OHL “Vergeltungslager”, “represaille kampen”, op. Deze snel geïmproviseerde kampen liggen vlak achter de frontlijn.

Na een maand of zes zal het GQG tegemoet komen aan de eisen van de OHL. De kampen worden opgeheven. De overlevenden worden overgebracht naar kampen ver achter het front en met betere levensomstandigheden.

 

De tekst op het informatiebord gaat uitgebreid in op de uitzonderlijk barre omstandigheden in het Represaille kamp van Flabas. Op deze plaats stond een open ruimte van 30m bij 50m omgeven door een hek met prikkeldraad. Op het terrein stonden slechts drie gebouwen: twee barakken en een hut. Een barak gaf onderdak aan slechts 200 van de 500 krijgsgevangenen. De tweede barak diende als lazaret en lijkenhuis. De hut was bedoeld als “keuken”. 300 Krijgsgevangenen verbleven dus dag en nacht in de buitenlucht in de vroege winter van 1917.

Een sergeant majoor, 2 korporaals en 40 soldaten van de Sturmtruppen oefenden een buitengewoon gewelddadige terreur uit binnen het kamp. De dag begon bij zonsopgang met stokslagen. Dan volgde, zonder ontbijt, dwangarbeid in de frontlijn tot aan zonsondergang. De krijgsgevangen moesten in het kaal geschoten bos onder voortdurend kanonvuur en stokslagen wegen onderhouden en verbindingen aanleggen naar de eerste linie bij Samogneux. ’s Avonds na aankomst in het kamp werd er een stuk brood aan de gevangenen gegeven. Dat gebeurde overigens slechts vier keer per week. Het bord verhaalt over nog meer verfijnder methoden van de Duitsers om het leven van hun krijgsgevangenen ondraaglijk te maken. Eén gevangene heeft ooit geprobeerd te ontsnappen. Met prikkeldraad werd hij gekruisigd aan het hek met prikkeldraad. De stormtroepers hebben de gevangene vervolgens met knuppels doodgeranseld. Toen het kamp werd opgeheven waren er slechts 200 overlevenden over!