Bois le Prêtre (het bos van de pater).
De slag van Le Grand Couronné omvat de gevechten van Lunéville en Le Léomont, niet ver van Nancy. Nadat hij op één nacht 8 keer van kamp veranderde, konden de Fransen de Heuvel definitief innemen en behaalden zo hun eerste overwinning van de Grote Oorlog. De gevechten van Le Grand Couronné en meer bepaald in het bos van Bois-le-Prêtre waren zo gewelddadig dat de Duitsers het bos ‘Witwenwald’ (woud van de weduwen) noemden en de Franse soldaten de ‘wolven’ van het Bois-le-Prêtre, vanwege hun hardnekkigheid.
In het bos is nog altijd een grote wirwar aan loopgraven zichtbaar. Er hangen foto’s op een bord met uitleg – in de oorlog werd het bos helemaal vernietigd, onder andere doordat de legers elkaar bestookten met vlammenwerpers.
Het was ook in dit bos waar de Duitse dichter Ernst Toller moest vechten, hij schreef het volgende; ‘Wij slapen tegen elkaar gedrukt in modderige schuilplaatsen, het water loopt van de wanden af, aan ons brood knagen de ratten, aan onze slaap de oorlog en het Vaderland….Wij begraven onze doden niet.
Als ik niet gebukt door de loopgraven sluip, weet ik niet of ik langs een dode of levende loop. Hier hebben lijken en levenden dezelfde grijs gele gezichten.’ De Duitse dichter storte na enkele maanden totaal in en werd ongeschikt voor het leger terug gestuurd naar Duitsland. De loopgraven van de frontlinie liggen er nog, de Franse opnieuw maar moeilijk te ontdekken en van een trieste slordigheid, de Duitse nog steeds in betrekkelijke goede staat. de afstand ertussen is soms nauwelijks meer dan vijftien meter. De grond is inmiddels weer begroeid, maar bezaaid met in elkaar geklit prikkeldraad en roestige Spaanse ruiters, die vervaarlijk omhoogsteken en nog steeds nare verwondingen kunnen veroorzaken.
Kolonel Florentin was de commandant van het 367 me RI. Hij vocht in het Bois de Prêtre en sneuvelde in de tunnel van Tavannes op het slagveld van Verdun.
