Ontdek het vergeten verleden van de Eerste Wereldoorlog
Vauquois

Vauquois

https://youtu.be/H2NjBO5VWOg
De heuvel van Vauquois (Butte de Vauquois), ongeveer 25 kilometer ten Noordwesten van Verdun, is 295 meter hoog en was door zijn ligging een uitstekend uitkijkpunt voor diegenen die de noordelijke Argonnen wilden verdedigen, samen met de heuvel van Les Eparges, die ongeveer even ver ten zuidoosten van Verdun ligt. De Duitsers hadden reeds in september 1914 het dorp Vauquois en de heuvel zonder strijd veroverd. Meteen werd het dorp en de heuvel versterkt. In de kalksteengrond werden holen en onderaardse gangen gehakt en gegraven. De totale lengte van de gangen is niet minder dan 15 km geweest. Met schietgaten kon men een groot gebied bestrijken, en kon men op artilleriesteun rekenen vanuit Cheppy en Montfaucon. Het was een uitstekend gebouwde verdedigingslinie. Er was de Fransen alles aan gelegen om deze heuvel weer terug te heroveren, mede omdat Verdun erdoor bedreigd werd.
Eerste gevechten om Vauquois
De Fransen vielen op 28 oktober 1914 aan zonder hulp van artillerie, en liepen recht in een spervuur van kogels en granaten. Binnen een uur waren de aanvallers uitgeschakeld. De volgende dag werd er opnieuw aangevallen, maar nu met artillerie-ondersteuning. Het werd opnieuw een mislukking op deze goed verdedigde stelling. Tot eind februari werden er keer op keer, met of zonder artilleriesteun, aanvallen gedaan op het dorp en de heuvel. De verliezen waren enorm, vooral aan Franse zijde.
 
Op 1 maart 1915 lukte het de Fransen het dorp Vauquois te heroveren, dat toen al een ruïne was door artilleriebeschietingen. Maar ze kwamen niet verder. De Duitsers zaten aan de noordkant en hielden stand. De Fransen zaten zuidelijk in het dorp. De loopgraven waren soms op een steenworp afstand van elkaar. Geen van beide partijen kon verder, en beiden hadden nu, strategisch gezien, niets aan de heuvel, omdat de Fransen de weg naar de heuvel konden bestrijken.
 
Geleidelijk verplaatste de strijd zich ondergronds. Met grote springladingen werd de vijand in de gangen bestookt. Het resulteerde erin dat de Duitsers op 14 mei 1915 een enorme lading van 60 ton T.N.T tot ontploffing brachten welke een krater van 30 meter diepte sloeg. Tot op heden weet men nog niet hoeveel mensen er daarbij zijn omgekomen. Na 1916 werd het wat rustiger en gold het motto: leven en laten leven. Er werd om de heuvel gestreden, tot de Amerikanen op 26 september 1918 de heuvel definitief heroverden.
De heuvel heeft lang het sinistere record gehad van de meeste lijken per vierkante meter. Op de heuvel zelf waar een kerk stond, kan men nog steeds de 13 grote kraters bezichtigen die er zijn geslagen tijdens de strijd daar. Er waren enorme springladingen gebruikt. Op de plaats waar de kerk stond is een groot monument geplaatst voor de gevallen Franse soldaten die er gevochten hebben. De heuvel zelf is door alle mijnontploffingen min of meer in tweeën gedeeld
Men kan onder begeleiding de ondergrondse gangen bezichtigen en zien hoe de soldaten daar als mollen geleefd hebben. Het dorp Vauquois bestaat niet meer. Slechts enkele boerderijen, die de oude bunkers als opslagplaats gebruikten, resteren nog. Men heeft nooit het juiste aantal doden en vermisten kunnen vaststellen, maar zeker is dat er velen onder de grond zijn begraven tijdens de gevechten en de explosies, en nooit zijn teruggevonden. De heuvel van Vauquois is een van de indrukwekkendste monumenten van het Westelijk front, omdat men er alles zo heeft gelaten zoals het was.
 
Lied
Duits soldatenlied dat men tijdens de spaarzame rustperiodes zong:
 
Glocke von Vauquois, du lautetest so rein,
Ludest so viele dereinst zum beten ein.
Glocke von Vauquois, du lautest nicht mehr,
um dich herum is alles tot und leer.
 
Vertaald:
Klok van Vauqois, je luidde zo helder,
Noodde zovelen tot bidden.
Klok van Vauqois, je luidt niet meer,
Om je heen is alles dood en leeg.